Τα χρόνια εκείνα και συγκεκριμένα το 1948 δεν υπήρχαν τα γνωστά μας ηλεκτρικά ψυγεία και τον καύσωνα του καλοκαιριού τον περνούσαμε πίνοντας δροσερό νερό που παρασκεύαζαν τα σταμνιά, ενώ οι… πλουσιότεροι αγόραζαν πάγο που παρασκεύαζαν τα παγοποιεία Λαρίσης «ΟΛΥΜΠΟΣ». Έτσι το παγωτό το παρασκεύαζαν οι γνωστοί πλανόδιοι παγωτατζήδες της εποχής σ’ έναν κάδο και το συντηρούσαν ώσπου να το πουλήσουν, βάζοντας το μέσα σ’ έναν άλλο κάδο που περιείχε γύρω-γύρω κομμάτια πάγου σκεπασμένα από πάνω με μια λινάτσα για να μην λιώνει εύκολα. Το εμπόρευμα παγωτό, το πουλούσαν περιφερόμενοι στους δρόμους της πόλης και το πρόσφεραν σε κάτι μικρά χωνάκια για να κάνουν εντύπωση στους πιτσιρικάδες, γιατί αυτοί ήταν η βασική πελατεία του παγωτατζή. Τα χωνάκια λοιπόν οι κατασκευαστές τα ‘βγαζαν σε διάφορα χρώματα, γαλάζια, κόκκινα και άσπρα και βρίσκονταν παρατεταγμένα στην προθήκη του δίτροχου καροτσιού που έσπρωχνε ο παγωτατζής με τα χέρια.
Ένα μεσημέρι το καλοκαίρι του 1948, έξω από το οδοντιατρείο του, η αρχή όπως είπαμε της οδού Παλαιστίνης σχηματίζει ένα σταυροδρόμι με την οδό Σούτσου όπου υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα αρκετό άνοιγμα σαν μικρή πλατεία. Λίγο πιο πέρα, δυο τρία σπίτια, υπήρχε το 1ο Αστυνομικό Τμήμα της Λάρισας για αρκετά χρόνια, ώσπου το κατεδάφισαν και έγινε πολυκατοικία. Βγήκε λοιπόν από το ιατρείο του ο συνάδελφος και είπε στον παγωτατζή να του ετοιμάσει ένα χωνάκι. Εκείνη την ώρα έτυχε να περνά από κει βγαίνοντας από το αστυνομικό τμήμα ένας γνωστός παρακρατικός τραμπούκος, ονόματι αν δε με απατά η μνήμη μου Αναξαγόρας. Βλέπει λοιπόν τον παγωτατζή να βάζει παγωτό σ’ ένα κόκκινο χωνάκι και το γιατρό με το πενηνταράκι στο χέρι έτοιμο να πάρει το εμπόρευμα. Γνωρίζοντας ο κύριος αυτός τις δημοκρατικές πεποιθήσεις του γιατρού, διατάσσει με το γνωστό ύφος του νταή τον παγωτατζή, να βάλει το παγωτό σε γαλάζιο χωνάκι! Ο γιατρός αντιδρά λέγοντας: – Eσύ θα μου πεις σε πιο χωνάκι να φάω το παγωτό μου; Αυτό ήταν, φεύγει ο νταής ψιθυρίζοντας: – Θα σε κανονίσω εγώ… και αμέσως πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα και προσθέτει στον κατάλογο των υπό εκτόπιση αριστερών πολιτών και το όνομα Γεώργιος Πρόγρης. Έτσι ο συνάδελφος μεταφέρθηκε την άλλη μέρα με χειροπέδες στο τμήμα και από κει στην Εύδυλο Ικαρίας, το συνήθη τόπο εξορίας επικίνδυνων κομμουνιστών όπου πέρασε δύο χρόνια «παραθερίζοντας».