ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΟΥ Ο.Σ.Λ.
Πρόγρης Γεώργιος:1950-1962
Οικονόμου Ευάγγελος:1962-1975
Παπαδημητρίου Αθανάσιος:1975-1978
Καρανίκας Άγγελος:1978-1984
Κουτσομάρκος Νικόλαος:1984-1987
Κατσούπας Αχιλλέας:1987-1991
Μακρυκώστας Γεώργιος:1991-1996
Φάκας Νικόλαος:1996-1999
Σκυλλάκος Ηλίας:1999-2002
Νταβέλης Αχιλλέας:2002-2010
Κουτσογιάννης Ευστάθιος:2010-

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πορτραίτα πρωτοπόρων Οδοντιάτρων της Λάρισας» του συνταξιούχου Λαρισαίου οδοντίατρου Μπαρμπή Βοζαλή

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΙ

Από το 1923 μέχρι το 1940 τα στοιχεία που υπάρχουν είναι ελλιπή, φαίνεται όμως ότι οι πρώτες υποφερτές οδοντιατρικές υπηρεσίες άρχισαν να προσφέρονται στην πόλη της Λάρισας το 1923, όταν άρχισε να εργάζεται σε αυτήν ο πρώτος οδοντίατρος που καταγράφεται στο μητρώο του συλλόγου, ο αείμνηστος συνάδελφος Χρήστος Παντοστόπουλος.

Γεννημένος στη Λάρισα το 1897, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του τον Οκτώβρη του 1923 και συνταξιοδοτήθηκε 41 χρόνια αργότερα, το 1964.  Το ιατρείο του ήταν ένα από τα οδοντιατρεία της εποχής του 30. Το πτυελοδοχείο δεν συνδεόταν με την αποχέτευση (που δεν υπήρχε) αλλά είχε από κάτω ένα δοχείο που άδειαζε ο γιατρός όταν γέμιζε (εξαρτιόταν από την πελατεία). Το οδοντογλύφανον ήταν το γνωστό από την ιστορία ποδοκίνητο τουρ και ένας υποτυπώδης προβολέας για να φέγγει στη στοματική κοιλότητα. Όμως το «σκηνικό» ήταν εντυπωσιακό για τον κόσμο εκείνης της εποχής, που ξέραν για οδοντογιατρό τον κουρέα της πλατείας. Σε μια μεριά του τοίχου κρέμονταν επιμελώς κορνιζαρισμένο το δίπλωμα του οδοντογιατρού με τον βαρύγδουπο τίτλο: ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ και από κάτω ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΟΝ ΣΧΟΛΕΙΟΝ, τίτλος που παρέμεινε αν δεν με γελά η μνήμη μου μέχρι το 1956 οπότε έγινε τμήμα της Ιατρικής Σχολής.

Με το νούμερο 2 φέρεται γραμμένος ο Γεώργιος Οικονομόπουλος που γεννήθηκε στο Αιτωλικό το 1875 και άσκησε την οδοντιατρική το 1907 από το τότε Ιατροσυνέδριο, αφού την εποχή εκείνη δεν υπήρχε το Οδοντιατρικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανάγκη για οδοντιάτρους είχε μεγάλη το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Στην Αθήνα φυσικά υπήρχαν οδοντίατροι Έλληνες απόφοιτοι ξένων πανεπιστημίων που απετέλεσαν τον μετέπειτα πυρήνα για την δημιουργία του Οδοντιατρικού Σχολείου. Έτσι λοιπόν το τότε υπουργείο, βλέποντας την ανάγκη για οδοντιάτρους και για να γλυτώσει ο κόσμος από τους κουρείς και τους διαφόρους πρακτικούς που με μια δοντάγρα κάναν εξαγωγές οδόντων, απεφάσισε λοιπόν να συγκαλέσει τους υπάρχοντας επιστήμονας που απετέλεσαν το Ιατροσυνέδριο. Πόσες φορές συνεδρίασε και πόσους έχρισε οδοντιάτρους δεν γνωρίζουμε. Στα χαρτιά του Οδοντιατρικού Συλλόγου Λάρισας άρχισε την εργασία του το 1907, αλλά όπως ξέρουμε μεσολάβησαν τα γεγονότα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και επιστρατεύθηκε για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Ελληνικό Στρατό. Πόσα ακριβώς χρόνια είναι άγνωστο. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι το οδοντιατρείο του βρισκόταν στην οδό Φαρσάλων και ότι πέθανε στην πόλη μας το 1945.

Ένας από τους παλαιότερους συναδέλφους, που ο γράφων δεν γνώρισε μεν τον ίδιο αλλά ήταν συμμαθητής στο Γυμνάσιο Λάρισας με τον γιό του Φοίβο και μετέπειτα συνεχιστή του έργου του πατέρα του, ήταν ο έχων το νούμερο 3 στα αρχεία του συλλόγου ο Γρηγόριος Σωτηριάδης. Γεννήθηκε το 1899 στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το Οδοντιατρικό Σχολείο το 1923 και στη Λάρισα εγκαταστάθηκε το 1926 στην οδό Μανωλάκη. Οι παλιοί συνεργάτες του οδοντοτεχνίτες και ιδιαίτερα ο Ηλίας Ροϊλός τον θυμόνταν καλά και μου τον περιέγραφε ως ένα ικανότατο συνάδελφο που χρησιμοποιούσε το ποδοκίνητο τουρ της εποχής με… ικανότητα ταχυδακτυλουργού. Σύμφωνα με τα αρχεία του συλλόγου το 1956 έφυγε για την Αθήνα όπου συνέχισε την οδοντιατρική του καριέρα.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ο συνάδελφος Νίκος Μαργαρίτης, απόφοιτος του Οδοντιατρικού Σχολείου Αθηνών το 1935, εκπροσωπούσε τον οδοντιατρικό σύλλογο και ερχόταν σε επαφή με το κατοχικό υπουργείο Υγείας και τους Ιταλούς κατακτητές που ενώ ο κόσμος δεν είχε να φάει τον ρωτούσαν αν υπήρχε επιστημονικό προσωπικό, οδοντίατροι δηλαδή για την στοματική υγεία των Ελλήνων και ο χιουμορίστας Μαργαρίτης απαντούσε: «Δώστε μας τρόφιμα και μεις θα τους ταχτοποιήσουμε τα δόντια για να μπορούν να μασήσουν…».

Ο Γεώργιος Πρόγρης, φέρει το νούμερο 6 στον παλιό κατάλογο του Συλλόγου. Γεννήθηκε το 1901 στο Συκούριο και πέθανε το 1965 στη Λάρισα. Από τους πρώτους πτυχιούχους του Οδοντιατρικού Σχολείου Αθηνών πήρε το δίπλωμα του οδοντιάτρου το 1925 και για διετία εργαζόταν στο χωριό του το Συκούριο, μέχρι το 1927. Από την ημερομηνία αυτή τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στη Λάρισα, να εξασκεί το οδοντιατρικό επάγγελμα στην οδό Παλαιστίνης 2, στο ιδιόκτητο ιατρείο του. Ακόμη και στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής έμεινε πιστός στο πόστο του. Διακοπή όμως έκανε αναγκαστικά στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και αφορμή ήταν ένα χωνάκι… παγωτό!

Μετά δύο χρόνια «παραθερισμού» στην Εύδυλο Ικαρίας επέστρεψε στη Λάρισα και συνέχισε την εργασία του. Ήταν ένας καλός, ευσυνείδητος και προσεκτικός επιστήμων. Το συμπέρασμα αυτό επαληθεύεται γιατί είχε πελάτες όλους τους Εβραίους της Λάρισας. Βέβαια το οδοντιατρείο του ήταν στον κατ’ εξοχήν δρόμο των Εβραίων, την οδό Παλαιστίνης, αλλά αυτό δε λέει τίποτα γιατί οι Εβραίοι ξέρουν να διαλέγουν τον καλύτερο επιστήμονα, θες από διαίσθηση, θες από εξυπνάδα.

Τα χρόνια μετά το 1950, εξαιτίας των λιγοστών οδοντιάτρων και της εξαντλητικής εργασίας που έκαναν με το ποδοκίνητο τουρ, κανένας δεν ήθελε να αναλάβει την ηγεσία του Συλλόγου. Έφτασε μάλιστα σε σημείο ο τότε Πανελλήνιος Σύλλογος, λόγω της μη δημιουργίας διοικητικού συμβουλίου να θελήσει να μας υπάγει στον Οδοντιατρικό Σύλλογο Τρικάλων. Προ αυτού λοιπόν του κινδύνου ανέλαβε ο Γ. Πρόγρης. Έτσι ο αείμνηστος συνάδελφος χρημάτισε πρόεδρος του Συλλόγου Λάρισας εκλεγόμενος συνεχώς για περίπου δεκαπενταετία, μέχρι που εξελέγη μετά ο συνάδελφος Βαγγέλης Οικονόμου. Ως πρόεδρος προσέφερε πάρα πολλές υπηρεσίες στον Οδοντιατρικό Σύλλογο και μπορούμε να πούμε ότι αυτός έθεσε τις βάσεις για την μετέπειτα άνοδο του Ο.Σ.Λ. Το έργο του όμως σταμάτησε απότομα το 1962, αφού η ευαίσθητη καρδιά του τον πρόδωσε.

Ο Ευάγγελος Οικονόμου φέρει το νούμερο 63 στον παλιό κατάλογο του Συλλόγου και ανήκε στη μεταπολεμική γενιά οδοντιάτρων. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1927, γιος ανωτέρου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού που τραυματίστηκε στον πόλεμο με τους Ιταλούς στην Αλβανία, αλλά δεν ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του.΄Απόφοιτος του Οδοντιατρικού Σχολείου της οδού Χαλκοκονδύλη, εγκαταστάθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Λάρισα το Δεκέμβρη του 1954 μέχρι και το 1993, χρονιά κατά την οποία πήρε και τη σύνταξή του, δηλαδή μετά σαράντα συνεχή και τρικυμιώδη χρόνια εξάσκησης του οδοντιατρικού επαγγέλματος.

Διατέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου υπό την προεδρία του Γ. Πρόγρη. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Γ. Πρόγρη ανέλαβε την προεδρία ο Ευάγγελος Οικονόμου με τα ίδια μέλη του Δ.Σ. και την προσθήκη του Γ. Μακρόπουλου. Κατά τη διάρκεια της επταετίας το τότε καθεστώς δεν τόλμησε να τον καθαιρέσει, όπως σε όλα τα σωματεία γινόταν, γιατί ήταν γιος συνταγματάρχου και ήρωα τραυματία του Αλβανικού μετώπου και όταν οι τοπικές αρχές επιχείρησαν να καθαιρέσουν από τη θέση του τον εκλεγμένο ταμία του συλλόγου Μίμη Αγοραστίδη -γιατί τάχα ήταν δημοκρατικό στοιχείο- ο Βαγγέλης θαρραλέα πήγε στον χουντικό νομάρχη και απαίτησε ή όλοι να παραμείνουνε ή κανένας…

Ως πρόεδρος έκανε αισθητή την παρουσία του στις γενικές συνελεύσεις του Πανελληνίου Οδοντιατρικού Συλλόγου και κατάφερε να ακουστεί η φωνή του για τα δικαιώματα των παραμελημένων επαρχιακών Συλλόγων. Επί προεδρίας Οικονόμου καθιερώθηκε ένα ωράριο εργασίας και η αργία του Σαββάτου. Το μεγάλο όμως έργο της προεδρίας του ήταν η εισήγηση του προς τον τότε Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας Γ. Ράλλη, όταν το 1973 ήρθε στη Λάρισα και ζήτησε και είδε τους προέδρους των επιστημονικών συλλόγων, για το ασφαλιστικό μας ταμείο το ΤΣΑΥ και κατόρθωσε να πείσει τον Υπουργό να παίρνουμε σύνταξη Διευθυντού Α’ του Δημοσίου -ένα όνειρο πολλών ετών για τον κλάδο μας- και στα νοσοκομεία, σαν γιατροί, να έχουμε περίθαλψη πρώτης κατηγορίας.

Ο Αθανάσιος Παπαδημητρίου ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην πόλη μας το 1959 υπηρετώντας συγχρόνως τη θητεία του ως ανθυποσμηναγός οδοντίατρος της Αεροπορίας. Παντρεύτηκε το 1963 και απέκτησε τρία παιδιά. Η προσφορά του στον Οδοντιατρικό Σύλλογο Λάρισας δεν είναι μικρή. Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση έγινε ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρός μας. Παρέμεινε στην προεδρία του Συλλόγου από το 1975 έως το 1978. Δεν θέλησε, για προσωπικούς λόγους, να θέσει υποψηφιότητα στις νέες εκλογές, δέχθηκε όμως να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Περιφερειακό Πειθαρχικό Συμβούλιο των Οδοντιατρικών Συλλόγων Λάρισας Πιερίας, στο οποίο εκλέχτηκε και παρέμεινε στη προεδρία του από το 1978 έως το 1993, προσφέροντας με τις υπηρεσίες του πάντα με αγάπη και συμπάθεια στους συναδέλφους, χωρίς ποτέ να αδικήσει κανέναν, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα και σκοπό του τη διατήρηση του κύρους του οδοντιατρικού επαγγέλματος σε υψηλά επίπεδα.

Η τοποθέτησή του στη θέση του προέδρου του Περιφερειακού Τμήματος του Ερυθρού Σταυρού Λάρισας, απέδειξε ότι το επάγγελμά μας πήρε τη θέση που του αξίζει στην εκτίμηση του κόσμου, που πίστεψε ότι ο οδοντίατρος είναι ένας από τους βασικούς επιστήμονες που συντελούν στην αποκατάσταση αλλά και στη διατήρηση της υγείας του κόσμου. Μια τοποθέτηση που μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι σαν επιστημονικός και επαγγελματικός κλάδος.